Whitsundays
Door: jappieaustralie
Blijf op de hoogte en volg Jasper
18 Mei 2012 | Australië, Airlie Beach
Dag allemaal
Vandaag ben ik al in Cairns, dat is dan ook de reden dat dit verslag zo laat is gepost. Vanwege het missen van mijn laptop ben ik beperkt om blogs makkelijk bij te houden. Nu is het wel zo dat ik gestopt ben met van plek naar plek te reizen dus kan ik weer vaker posten. Jezus, laat me even iets minder verwarrend schrijven voodat jullie de touwtjes niet meer aan elkaar kunnen knopen.
Once upon a time, there was a magical place which was called 'The Whitsundays'. Ongeveer 3 dagen geleden ben ik teruggekeerd van de tour. Met als Skipper de man genaamd Neil. Een doorgewinterde zeiler. Een topkerel. Hij had twee hulpjes. Een Ier wiens naam ik vergeten ben en een Oost-Australier genaamd Louis. Twee ook super aardige gasten. Die drie mannen moesten een groep van 20 mensen meenemen naar de eiland en alles voor ze regelen. Uiteraard zijn we geen kinderen maar je weet wat ik bedoel. De mensen aan boord waren verschillend. Sommige spreek ik nu nog en andere heb ik geen woord mee gewisseld. Never mind, het was een hele leuke en gezellige trip. Veel gelachen. Zowel met de jongens als het merendeel dat wel zijn mond open deed.
Het begon allemaal bij de haven in Airlie Beach. Waar iedereen verzamelde. Alles op de boot dumpen en de eerste briefing volgde. Onze schipper Neil maakte ons gereed voor een niet risicoloze trip. Hij heeft ons namelijk meerdere malen op het hart gedrukt zo goed mogelijk met je eigen veiligheid om te gaan en verantwoordelijk te zijn voor je maatjes. 'If someone falls over board you will scream it, point the direction of where the missing member is and NEVER, I repeat never get your eye of him or her. This isn't a rollercoaster you guys, if you fall and no one keeps looking at you it's really hard to get you back. Alright guys? Still wanna go?' En dat zei hij ongeveer na iedere waarschuwing. In the end maakte het allemaal niet zoveel uit want niemand was in gevaar de drie dagen. Na de briefing mochten we meteen lang wachten want het was drie uur varen tot de plek waar we de nacht gingen doorbrengen. Dat was langs een eiland waar meerdere bootjes hun anker hadden gelegd. Een soort haventje. Het werd donker. Een lampje aan het einde van de boot was het enige lichtje wat we hadden. Om 7 uur was het eten klaar en dat viel goed. Iedereen was hongerig en al begonnen met drinken. In de avond heb ik veel mensen ontmoet en heb erg gelachen. Uiteindelijk ging ik om 1 uur naar bed.
De volgende dag word ik wakker van de startende motor. Het is kwart over 5 in de ochtend. Het schip deinst op de golven voorwaarts. Het geeft een super relaxed gevoel dat ik lekker kan slapen op een bewegend voertuig. Om kwart voor 7 worden we op een niet bepaald polite maniertje wakker gemaakt. De tweede schipper komt slaand op een pan de kajuit in en iedereen wordt verzocht zijn of haar slaapplekken te verlaten en wat te eten. Immers een half uur later krijgen we onze briefing. Iedereen wordt weer nadrukkelijk verzocht goed gebruik te maken van de stingersuit. Een soort wetsuit voor kwallen en stingers;pijlstaartroggen. Ik denk het zal wel en neem het met een korreltje suiker. Echter, als we na een uur op het strand staan neem ik het terug. Het korreltje smaakt opeens een stukje pittiger als ik in het water bijna gesmackt wordt door een huge mofo beest. Zo'n rog heeft een tail van dik een halve meter. En daarmee heeft eentje dus de famous Steve Irwin omgelegd. Oke! Lief beestje, I come in peace. Ik ben helemaal vergeten te lullen over het plaatje waar mensen alleen naar kijken als ze op google Whitsunday Islands intikken. Ja, ik heb het ook gedaan. Alleen dan zonder internet of computers. Ik stond er. Het was echt heel erg vet. Het lijkt steeds net of je echt naar afbeeldingen zit te kijken. Super cool! Het water waar ik dus proximatly 30 minuten later in zwom was warm en heel relaxed. Als je de zee in schuift, ja schuift. Mag niet stappen vanwege de roggen die je niet kunt zien-- merk je temperatuur. Helaas staat er een onmogelijkheid aan wind tegen je kop aan te blazen dus echt warm is het niet om 9 uur in de ochtend. We komen na anderhalf uur terug op de boot en de volgende directie is het snorkelgebied. Na dik 2 uur varen komen we aan en iedereen wordt verzocht weer zijn stingersuits aan te trekken. Iedereen stapt het bootje in en per 8 keer gaat Louis op en neer. Steeds geeft hij tips om naar uit te kijken. Als ik eenmaal in het water lig merk ik het. Koraalrif. Great Barrier Reef. Ongelofelijk. Werkelijk verbazingwekkend. Elke keer als ik weer iets nieuws voorbij zag komen door de bril ben ik weer mezelf vol gaan schelden van verbazing. Je ziet daar dingen waar je opnieuw alleen nog maar naar hebt gekeken op Google afbeeldingen. Ik merk dat ik steeds meer begin te wennen aan het ademen en bewegen dus waag een duikje om onder te gaan. Mijn hart slaat minstens 500 keer per minuut en iedere keer weer kan ik er niet bij dat zoiets onder water kan leven. Steeds meer ga ik dieper en probeer ik meer dingen te bekijken. Zo heb ik de eerste duik alleen nog maar door een stukje koraal gezwommen. Na een uur had ik het zo bokkoud dat ik weer aan boort stapte. Was een van de laatste omdat ik de tijd helemaal niet doorhad. We gaan verder varen en komen op de tweede spot. Ik heb het de hele tocht moeilijk koud gehad en het kippenvel stond nog op mijn armen toen ik weer mijn stingersuit aantrok. Scheldend op Adriaan stond ik daar met knikkende knien mezelf gereed te maken om weer te water te gaan. Ik had mezelf verteld dat ik het niet zou overleven als ik die dag voor de tweede keer zou gaan. Maar hierbij moet je gewoon jezelf meesleuren hoe erg je ook afziet! Ik ben het water ingegaan en meteen was het voorbij! BAM! Daar was ik weer, in een andere dimensie. Supersupersuper cool! Ik ben na drie kwartier het water uitgegaan en ben daarna in het dek gaan zitten. Een half uur heb ik daar met muziek in nog zitten nadenken over alle beesten. Eindelijk werd ik wat warmer en avond twee vorderde.
GODVERDOMME! Mijn verslag gaat al bijna eindigen terwijl ik nog LANG nier klaar ben. De tent sluit om 7 uur.
Hier nog een klein dingetje. De laatste dag hadden we de laatste snorkel. Ik stond te springen om er weer in te gaan. Dit keer kwam ik terecht aan het einde van het rif. Ik zag het donker voor me en toen ik erop af zwom drong het tot me door dat ik de afgrond naderde. Mijn adem stopte. Alles beneden mij was zwart. Omdat ik het lef had opgebouwd ben ik 5 meter gaan duiken. Daar heb ik iets gezien dat is het (wederom) coolste,raarste,vaagste,ziekste ding ooit!
Haha, de vrouw staat achter me en wil dat ik afsluit.
Morgen weer verder
Tot snel allemaal dikke kus!
-trust-
Vandaag ben ik al in Cairns, dat is dan ook de reden dat dit verslag zo laat is gepost. Vanwege het missen van mijn laptop ben ik beperkt om blogs makkelijk bij te houden. Nu is het wel zo dat ik gestopt ben met van plek naar plek te reizen dus kan ik weer vaker posten. Jezus, laat me even iets minder verwarrend schrijven voodat jullie de touwtjes niet meer aan elkaar kunnen knopen.
Once upon a time, there was a magical place which was called 'The Whitsundays'. Ongeveer 3 dagen geleden ben ik teruggekeerd van de tour. Met als Skipper de man genaamd Neil. Een doorgewinterde zeiler. Een topkerel. Hij had twee hulpjes. Een Ier wiens naam ik vergeten ben en een Oost-Australier genaamd Louis. Twee ook super aardige gasten. Die drie mannen moesten een groep van 20 mensen meenemen naar de eiland en alles voor ze regelen. Uiteraard zijn we geen kinderen maar je weet wat ik bedoel. De mensen aan boord waren verschillend. Sommige spreek ik nu nog en andere heb ik geen woord mee gewisseld. Never mind, het was een hele leuke en gezellige trip. Veel gelachen. Zowel met de jongens als het merendeel dat wel zijn mond open deed.
Het begon allemaal bij de haven in Airlie Beach. Waar iedereen verzamelde. Alles op de boot dumpen en de eerste briefing volgde. Onze schipper Neil maakte ons gereed voor een niet risicoloze trip. Hij heeft ons namelijk meerdere malen op het hart gedrukt zo goed mogelijk met je eigen veiligheid om te gaan en verantwoordelijk te zijn voor je maatjes. 'If someone falls over board you will scream it, point the direction of where the missing member is and NEVER, I repeat never get your eye of him or her. This isn't a rollercoaster you guys, if you fall and no one keeps looking at you it's really hard to get you back. Alright guys? Still wanna go?' En dat zei hij ongeveer na iedere waarschuwing. In the end maakte het allemaal niet zoveel uit want niemand was in gevaar de drie dagen. Na de briefing mochten we meteen lang wachten want het was drie uur varen tot de plek waar we de nacht gingen doorbrengen. Dat was langs een eiland waar meerdere bootjes hun anker hadden gelegd. Een soort haventje. Het werd donker. Een lampje aan het einde van de boot was het enige lichtje wat we hadden. Om 7 uur was het eten klaar en dat viel goed. Iedereen was hongerig en al begonnen met drinken. In de avond heb ik veel mensen ontmoet en heb erg gelachen. Uiteindelijk ging ik om 1 uur naar bed.
De volgende dag word ik wakker van de startende motor. Het is kwart over 5 in de ochtend. Het schip deinst op de golven voorwaarts. Het geeft een super relaxed gevoel dat ik lekker kan slapen op een bewegend voertuig. Om kwart voor 7 worden we op een niet bepaald polite maniertje wakker gemaakt. De tweede schipper komt slaand op een pan de kajuit in en iedereen wordt verzocht zijn of haar slaapplekken te verlaten en wat te eten. Immers een half uur later krijgen we onze briefing. Iedereen wordt weer nadrukkelijk verzocht goed gebruik te maken van de stingersuit. Een soort wetsuit voor kwallen en stingers;pijlstaartroggen. Ik denk het zal wel en neem het met een korreltje suiker. Echter, als we na een uur op het strand staan neem ik het terug. Het korreltje smaakt opeens een stukje pittiger als ik in het water bijna gesmackt wordt door een huge mofo beest. Zo'n rog heeft een tail van dik een halve meter. En daarmee heeft eentje dus de famous Steve Irwin omgelegd. Oke! Lief beestje, I come in peace. Ik ben helemaal vergeten te lullen over het plaatje waar mensen alleen naar kijken als ze op google Whitsunday Islands intikken. Ja, ik heb het ook gedaan. Alleen dan zonder internet of computers. Ik stond er. Het was echt heel erg vet. Het lijkt steeds net of je echt naar afbeeldingen zit te kijken. Super cool! Het water waar ik dus proximatly 30 minuten later in zwom was warm en heel relaxed. Als je de zee in schuift, ja schuift. Mag niet stappen vanwege de roggen die je niet kunt zien-- merk je temperatuur. Helaas staat er een onmogelijkheid aan wind tegen je kop aan te blazen dus echt warm is het niet om 9 uur in de ochtend. We komen na anderhalf uur terug op de boot en de volgende directie is het snorkelgebied. Na dik 2 uur varen komen we aan en iedereen wordt verzocht weer zijn stingersuits aan te trekken. Iedereen stapt het bootje in en per 8 keer gaat Louis op en neer. Steeds geeft hij tips om naar uit te kijken. Als ik eenmaal in het water lig merk ik het. Koraalrif. Great Barrier Reef. Ongelofelijk. Werkelijk verbazingwekkend. Elke keer als ik weer iets nieuws voorbij zag komen door de bril ben ik weer mezelf vol gaan schelden van verbazing. Je ziet daar dingen waar je opnieuw alleen nog maar naar hebt gekeken op Google afbeeldingen. Ik merk dat ik steeds meer begin te wennen aan het ademen en bewegen dus waag een duikje om onder te gaan. Mijn hart slaat minstens 500 keer per minuut en iedere keer weer kan ik er niet bij dat zoiets onder water kan leven. Steeds meer ga ik dieper en probeer ik meer dingen te bekijken. Zo heb ik de eerste duik alleen nog maar door een stukje koraal gezwommen. Na een uur had ik het zo bokkoud dat ik weer aan boort stapte. Was een van de laatste omdat ik de tijd helemaal niet doorhad. We gaan verder varen en komen op de tweede spot. Ik heb het de hele tocht moeilijk koud gehad en het kippenvel stond nog op mijn armen toen ik weer mijn stingersuit aantrok. Scheldend op Adriaan stond ik daar met knikkende knien mezelf gereed te maken om weer te water te gaan. Ik had mezelf verteld dat ik het niet zou overleven als ik die dag voor de tweede keer zou gaan. Maar hierbij moet je gewoon jezelf meesleuren hoe erg je ook afziet! Ik ben het water ingegaan en meteen was het voorbij! BAM! Daar was ik weer, in een andere dimensie. Supersupersuper cool! Ik ben na drie kwartier het water uitgegaan en ben daarna in het dek gaan zitten. Een half uur heb ik daar met muziek in nog zitten nadenken over alle beesten. Eindelijk werd ik wat warmer en avond twee vorderde.
GODVERDOMME! Mijn verslag gaat al bijna eindigen terwijl ik nog LANG nier klaar ben. De tent sluit om 7 uur.
Hier nog een klein dingetje. De laatste dag hadden we de laatste snorkel. Ik stond te springen om er weer in te gaan. Dit keer kwam ik terecht aan het einde van het rif. Ik zag het donker voor me en toen ik erop af zwom drong het tot me door dat ik de afgrond naderde. Mijn adem stopte. Alles beneden mij was zwart. Omdat ik het lef had opgebouwd ben ik 5 meter gaan duiken. Daar heb ik iets gezien dat is het (wederom) coolste,raarste,vaagste,ziekste ding ooit!
Haha, de vrouw staat achter me en wil dat ik afsluit.
Morgen weer verder
Tot snel allemaal dikke kus!
-trust-
-
18 Mei 2012 - 09:01
Ila:
Wat een fantastische ervaring Jap!
Ik weet nog dat ik met mijn vriendinnen ging duiken in Zuid-Spanje. Toen had ik hetzelfde gevoel.Onder onze voeten is nog een kompleet heel leven, en dat gaat recht naar beneden.
Wat ik vooral heel stoer vond was het mes om mijn enkel. Daarmee haalden we ronde schelpen van de riffen. Dat is nu natuurlijk streng verboden en helemaal bij het great barrier. wat op de wereld erfgoedlijst staat, en mijn kind heeft het live gezien. Nou, ja achter het glas van je duikbril dan. Dikke kus. Heerlijk dat je zo geniet!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
