Werken in Perth

Beste familie, vrienden, volgers.

Ik was van plan om heel formeel te gaan schrijven.

Na 2 weekjes in Perth vrij te zijn en daarvan te genieten werd het toch eens tijd om op zoek te gaan naar een baantje. Want met het laatste beetje wat ik overhad zou ik het niet redden in Nieuw zeeland en Sydney. Ben gaan bellen naar een aantal farms maar na 2 dagen nog steeds geen resultaat. Toen na het laatste weekend fris begonnen op maandag. Die vrijdag ervoor (dus 1 week geleden) ben ik met Marianne voor het eerst naar Perth Centre gegaan om een indruk te krijgen van de stad. In de trein een vrouwtje ontmoet genaamd Bev. Na tien minuten kwam het onderwerp werk al aan de orde en voor ik het wist gaf de vrouw mij een adres en telefoon nummer van een farm waar ik nu aan de bak ben. Meteen het chillste baantje wat ik tot nu toe gehad heb hier in Ozzie. Tevens ook mijn laatste. Ben maandag gaan bellen en mijn toenmalige baas wilde me ontmoeten in de middag. Dus na een job interview kon ik de volgende dag beginnen.
Dinsdag aan de bak. Basically, de job houdt in het uitdunnen (thinnen) van takjes met nectarines eraan. Het doel hiervan is het meer ruimte geven tot een betere kwaliteit van de vruchten. Op die manier worden ze groter en is de kans op beurse plekken kleiner. De vruchten zijn nu nog zo groot als stuiterballen. Tegen de tijd dat het kerst is zullen het mooie en volgroeide nectarines zijn. Ik was daarvoor natuurlijk gewend aan het plukken van cherrytomaatjes dus de greep was er al. Enkel de manier van achterlaten was even wennen. Ik zal voor jullie beeld even wat foto'tjes posten op mijn blog. Is alweer een tijdje geleden kwam ik net achter, haha. Laatste was nog van Coolangatta wat echt alweer 100 jaar geleden is.
Anyways, in het begin werd mij geleerd hoe het thinnen werkt. Na 1 rij bomen te hebben uitgedund was ik klaar voor de mighty cherrypicker/powerladder. Een machine waarmee men in Nederland lantaarnpalen onderhoudt. De job houdt nu in een boom van top tot stam elk takje dus uit de dunnen. Van half 8 's ochtends tot 4 uur in de middag. 10 uur tea break. 12 uur lunch. Half 3 tea break. Het werk is heel erg relaxed en ik heb een super aardige baas. Hij vraagt geregeld of alles nog goed gaan. Mijn collega, Craig, is een beetj een zuurpruim. Zijn taak is om mij een beetje in de gaten te houden. We plukken samen aan de zelfde rij. Ik aan de ene kant, hij aan de ander. De eerste dag verliep nog een beetje moeizaam. Ik kon nog niet goed overweg met de machine en omdat ik gewend ben gewoon alles te plukken was het even frustrerend om steeds allles maar zo achter te laten. Echter, na de tweede dag werd ik al beter met de machine en de manier van plukken. Nu (na 4 dagen) werk ik sneller dan mijn tweede collega. Op dit moment ben ik samen met Craig en een andere gast. Wij zijn volgens mij de enige die de cherrypicker gebruiken. Uberhaupt heb ik niet veel andere werkers gezien. Ik ben volgens mij de derde werker omdat het seizoen nog niet echt begonnen is.
Tijdens het werk luister ik naar muziek door mijn koptelefoon. Dat neemt het geluid weg van de machine, wat redelijk hard is. Zonder dat geluid is mijn farm de mooiste waar ik heb gewerkt. Een lengte van 2 kilometer welgeteld. Vanaf het begin kun je niet eens het einde zien zeg. Voornamelijk in de ochtend, als nog geen machine gestart is, is de rust en stilde adembenemend. Werkelijk schitterend. Kom er graag! Eenmaal aan de bak is het niet op je horloge kijken en knallen. Echter, mijn baas heeft mij in het begin op het hart gedrukt 'rather want you to do a good job than rush and miss branches. That's why we pay you per hour. Otherwise you want to get more money for what you work for. And if that happens I can't sell my fruit. Is 20 dollars alright for you?' Eeeehm, yaya :-) No worries. Priiiieeemaa. Lekker op alle gemak mijn takjes uitdunnen, kijkend over een van de mooiste farms in WA en dat terwijl ik betaald krijg per uur. Kun je het voorstellen? Ik nu wel ;-)
Mijn collega begint zich nu een beetje te irriteren omdat ik zijn tempo ruim overbrug. Zodra mijn iPod besluit me te belonen met een leuk liedje krijg ik een zooi aan adrenaline en is het lastig om me bij te houden aan de andere kant van de rij. Craig begint dat lastig te kijken en contstant in de gaten te houden of ik niet 1 fruitje mis. Haha, klaploper. Die man werkt er dus al 25 jaar. Oke, 4/5 weken is genoeg voor mij. Ik praat niet veel met mijn collega's want op een of andere manier is daar nooit een moment voor. Hij vraagt nooit iets en als ik dan mijn mond open krijg ik van die gespreksdodende antwoorden. Alsin; did you had a good sleep? -yehp. Hoookeej, ja ik ook wel, bedankt voor het vragen. Snap je? Die andere gast is nog erger. Maargoed, dat maakt mij echt geen moer uit. Kan me al goed genoeg vermaken met de job zelf en de natuur.
Krijg betaald per fortnight (per 2 weken). 40 uur in de week keer 20 maakt 800. 1600 per loondag voor de belasting eroverheen gaat. Laten we zeggen dat ik ongeveer 1300 dollar per 2 weken krijg. Mij hoor je dus niet klagen! Met of zonder sociiale collega's :-)

Naast mijn baantje gaat alles goed. Mijn contact met de familie wordt steeds beter. Volgend weekend word ik 20 en neemt Don me mee naar het zuiden van WA. Er zijn veel mooie dingen te zien en veel mensen zeggen dat de westkust de mooiste kust is. Heb tot nu toe alleen nog de oostkust gezien dus ik verwacht er veel van! Don is nu in Melbourne, op bezoek bij zn eigen familie. Marianne, Nicole en ik zijn dus over. Krijg een steeds betere band met ze. Vooral als ik thuiskom van werk merk ik dat ik lang niet zo moe ben. Voorheen in Dimbulah had ik bijvoorbeeld geen zin om steeds elke avond te koken of andere dingetjes te doen. Hier krijg ik gewoon zin om (tot Marianne's bewondering) te helpen met afwassen, koken en opruimen. De familie betaald alles en geeft alles en daarvoor wil ik natuurlijk wel iets terug doen. Want als ik steeds voorstel om een flesje wijn te kopen voor bij het eten of iets in die richting krijg ik bijna ruzie. Haha, op een goeie manier natuurlijk. Ze willen hier dat ik al mijn geld bewaar voor Nieuw Zeeland en Sydney, wat ik uiteraard super erg kan waarderen. Voel me altijd al een beetje schuldig om nee te zeggen als ik weer eens iets voorgesteld krijg. Het begint al beter te wennen en dat geld ook voor de Grande's. Al meerdere malen zaten voor de tv en begonnen te praten over het feit dat het zo snel al zo goed klikte. Iedereen was het erover eens dat het lijkt of ik hier al 3 maanden ben. Erg fijn! Zo voelt het ook. Over heimwee is dus geen sprake hoewel ik wel steeds meer zin krijg om iedereen terug te zien. Want ja! Over 7 weken vlieg ik alweer naar huis. Pff.. Nog even en mijn laatste maand is aangebroken. Oh man. Ik zou het toch niet heel erg vinden als het pas augustus was en ik nog even langer kon blijven zeg he. Nouja, dat is het leven. Aan alles komt een einde. gelukkig kan ik nog even die volle maand genieten. En ik ga er alles uithalen!!

Tot schrijfs en doe iets geks.

Tot snel jongens (7 weken zijn zo om!)
x